Το μοναστήρι του Αγίου Παϊσίου

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2022
Το μοναστήρι του Αγίου Παϊσίου

Τα τελευταία χρόνια μεταφέρουμε όλο και περισσότερο κόσμο από το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης (SKG) στη Σουρωτή. Είναι τουρίστες που επισκέπτονται τη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου ή τη Μονή του Παϊσίου όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν, όπου βρίσκεται ο τάφος του Αγίου Παϊσίου. Τα περισσότερα από αυτά προέρχονται από τη Ρωσία, τη Ρουμανία, τη Σερβία, την Κύπρο και τη Βουλγαρία. Ας δούμε όμως γιατί η μεταφορά στη Μονή του Αγίου Παϊσίου ήταν τόσο δημοφιλής.

Η ζωή του

Ο Άγιος Παΐσιος (Αρσένιος Εζνεπίδης) ή Γέροντας Παΐσιος για κάποιους γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην πόλη της Κόνιτσας της Ηπείρου (βορειοδυτική Ελλάδα). Έχοντας ολοκληρώσει τη δημοτική του εκπαίδευση, ο νεαρός Αρσένιος εργάστηκε ως ξυλουργός. Επιστρατεύτηκε στο στρατό το 1945, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, και υπηρέτησε ως ασυρματιστής.

Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας και έχοντας φροντίσει για το μέλλον των αδελφών του, έφυγε για το Άγιο Όρος το 1950 για να γίνει μοναχός. Πήγε στη Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονα στο κελί των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπου διέμενε ο π. Κύριλλος (μελλοντικός ηγούμενος της Μονής Κουτλουμουσίου) και στη συνέχεια στάλθηκε στη Μονή Εσφιγμένου. Ήταν αρχάριος εκεί για τέσσερα χρόνια, μετά από τα οποία εκάρη μοναχός το 1954 του έδωσαν το όνομα Αβέρκιος.

Το 1958 ζητήθηκε από τον Γέροντα να εγκαταλείψει το Άγιο Όρος και να πάει στο Στόμιο της Κόνιτσας (την πατρίδα του) για να βοηθήσει και να βοηθήσει τους πιστούς της περιοχής ενάντια στον προτεσταντικό προσηλυτισμό.

Το 1962 για πνευματικούς λόγους αναχώρησε για το Σινά όπου έμεινε για δύο χρόνια στο κελί των Αγίων Γαλακτίων και Επιστήμης.

Το 1962, για πνευματικούς λόγους αναχώρησε για το Σινά, όπου έμεινε στο κελί των Αγίων Γαλακτίων και Επιστήμης και γαλούχησε πνευματικά πολλούς ανθρώπους της περιοχής. Στα δύο χρόνια που έμεινε εκεί έγινε αγαπημένος των Βεδουίνων.

Επέστρεψε στο Άγιο Όρος το 1964 και έμεινε στη Σκήτη Ιβήρων πριν μετακομίσει στα Κατουνάκια στο νοτιότερο άκρο του όρους. Το 1966 υποβλήθηκε σε επέμβαση αφαίρεσης μέρους των πνευμόνων του. Την περίοδο αυτή της παραμονής του στο νοσοκομείο ξεκίνησε η μακρόχρονη φιλία του με τη νεαρή τότε αδελφότητα του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης χρειάστηκε μεγάλη ποσότητα αίματος. Μια ομάδα αρχαρίων μοναχών από το μοναστήρι πρόσφερε όσο αίμα χρειαζόταν. Μετά την ανάρρωσή του ήταν πολύ ευγνώμων στις μοναχές και προσέφερε τη βοήθειά του με κάθε τρόπο για να τις βοηθήσει να χτίσουν το μοναστήρι τους και έμεινε δίπλα τους μέχρι το θάνατό του δίνοντας οδηγίες για την καλή λειτουργία του μοναστηριού.

Ο περίφημος Γέροντας Παΐσιος

Ενώ ζούσε στο Άγιο Όρος έγινε πολύ δημοφιλής όχι μόνο στη μοναστηριακή κοινότητα αλλά και στον έξω κόσμο. Ο λόγος της δημοτικότητάς του ήταν ότι μπορούσε να επικοινωνεί με τους ανθρώπους με έναν μοναδικό τρόπο. Βοηθούσε όλους όσους τον επισκέπτονταν και προσπαθούσε να δώσει λύση στα προβλήματά τους με τις συμβουλές και την παρηγοριά του. Με τα χρόνια η φήμη του γινόταν όλο και μεγαλύτερη και περισσότεροι άνθρωποι τον επισκέπτονταν από όλες τις γωνιές του κόσμου.

Στις 5 Οκτωβρίου 1993 έφυγε για τελευταία φορά από το αγαπημένο του Άγιο Όρος. Ενώ βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη διαγνώστηκε με καρκίνο που χρειαζόταν άμεση θεραπεία. Μετά την εγχείρηση έμεινε αρκετό καιρό αναρρώνοντας στο νοσοκομείο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή. Στις 11 Ιουλίου 1994 έλαβε για τελευταία φορά Θεία Κοινωνία. Την Τρίτη 12 Ιουλίου παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Θεό. Κηδεύτηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο Μοναστήρι.